Προ ημερών θυμήθηκα τον Chris Rea. Αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη το έργο του οποίου εκτιμώ απεριόριστα.
Αυτή η θύμηση είχε κάτι το διαφορετικό από μια απλή αναπόληση. Ήταν σαν εκείνες τις θύμησες που αυτονομούνται στον νου, σχεδόν σου επιβάλλονται, γιατί έχουν κάτι ξεχωριστό να σου πουν. Να σου προσφέρουν μιαν άλλη προσέγγισή τους. Μια διαφορετική ανάγνωση των πραγμάτων.
Έτσι, λοιπόν, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα, ανάτρεξα σχεδόν ενστικτωδώς, σε ένα από τα πλέον διαχρονικά και αναγνωρίσιμα τραγούδια του, γι’ αυτό και τόσο επίκαιρο∙ Στο «Road to hell» (Ελληνιστί «ο δρόμος προς την κόλαση»).
Για να μην μακρηγορώ… Σε ένα σημείο του τραγουδιού, οι στίχοι είναι αποκαλυπτικοί, καθώς στη στιχομυθία της νεκρής μάνας με τον γιο της διαμείβονται τα εξής:
Είπε, “Γιε μου, τι κάνεις εδώ; Ο φόβος μου για σένα με κάνει να στριφογυρνάω μες στον τάφο μου”.
Είπα, “Μαμά, ήρθα στην κοιλάδα των πλουσίων, για να πουλήσω τον εαυτό μου”.
Είπε, “Γιε μου, αυτός είναι ο δρόμος προς την κόλαση”…
Δεν το κρύβω ότι, κυριολεκτικά, συγκλονίστηκα όπως μέσα μου δημιουργήθηκαν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι συνειρμοί και οι οποίοι συνοψίζονται ως εξής:
Έφερα, λοιπόν, στη θέση της νεκρής μάνας την ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Ελλάδα. Και στη θέση του γιου, τα παιδιά της, του πολίτες, εμάς. Τους πολιτικούς και πολιτευτές μας καθώς και ανθρώπους κάθε μετεριζιού.
Και το πώς -κάποια εξ αυτών- σπεύδουν με ελαφρά την καρδία, ιδιοτελώς ή εμπαθώς πίσω από τους πλούσιους της οικουμένης και τους ισχυρούς προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοιά τους.
Και προκειμένου να το επιτύχουν αυτό, το πόσο δείχνουν διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό, ήτοι την ιδιοσυστασία τους. Ειδάλλως, δεν γίνονται αποδεκτοί. Η άρνηση εαυτού αποτελεί προαπαιτούμενο της λυκοφιλίας τους… ή οικειοθελής πράξη υπερβάλλοντος ζήλου και πλειοδοσίας…
Αυτός είναι ο δρόμος προς την κόλαση. Αυτή είναι η σύγχρονη κοινωνικοπολιτική κόλαση μας.
Τούτοι οι στίχοι καλό είναι να προσεχθούν, καθώς αισθάνομαι ότι εύστοχα περιγράφουν και αντικατοπτρίζουν την ψευτο-πραγματικότητά μας.
Και το πόσο πήραμε τη ζωή μας λάθος (άνευ άνω τελείας).
*Συγγραφέας
