Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΙΔΕΑΣ
Περίοδος οἰκονομικῆς κρίσης στήν χώρα μας. Ὁ Ἕλλην σταμάτησε πρός στιγμήν, ἤ γιά ὁλόκληρες στιγμές (χρόνια) νά κοιτάζει τόν ἄμβωνα ὅπου ἔβγαινε ἡ οὐράνια ὁμιλίαν ἀπό τά χείλη τοῦ ἱερέως, ἀνησύχησε, ἐστράφη πρός τά γήινα, καί ξαφνικά τά ἔχασε˙ πείνασε, ὅπως τό πλῆθος ὅπου ἄκουγε προηγουμένως τήν ὁμιλίαν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ ὄχι τόσο μεγάλην πίστη, γι’ αὐτό καί ἀνησυχοῦσε σφόδρα, καί ἡ ὥρα περνοῦσε καί ἄρχισε ὁ ἥλιος νά δύει (βλέπε: ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἑπτά ἄρτων καί τῶν πέντε ἰχθύων). Περίοδος οἰκονομικῆς κρίσεως,καί ἡ νύχτα πλησιάζει ἀπειλητική, καί ὁ λαός μας εὑρίσκεται στήν ἔρημον. ‘’Ἐγώ εἶμαι ἡ ἄμπελος‘’!, φωνάζει ὁ Χριστός, καί ὁ λαός θά πρέπει νά ἀνορθωθεῖ ἐκ τοῦ πεσίματός του, καί νά ἀναρριχηθεῖ ὅπως ἡ ἀναρριχώμενος ἄμπελος, ἡ κληματαριά, κοιτάζοντας πλέον τόν οὐρανόν.
Ἔτος 2012, μήνας Αὔγουστος, κάπου στήν ἄκρη τῆς Κερατέας Ἀττικῆς εὑρισκόμουν μετά τήν Κυριακάτικη Θεία Λειτουργίαν (εἰς τήν παλαιά Καμάριζα – ἱερός ναός Ἁγίου Νεκταρίου) νά κινοῦμαι μέ τό αὐτοκίνητό μου εἰς τό ἐξοχικόν μου. Ἐκεῖ ἐνθυμήθηκα τό θαῦμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, καί Θεοῦ μας, τό θαῦμα τῶν ἑπτά ἄρτων, καί τῶν πέντε ἰχθύων. Τό θαῦμα τοῦ πολλαπλα-σιασμοῦ τῶν ἀγαθῶν ἐκείνων ὅπου διατράφηκαν 10 χιλιάδες ἄνθρωποι! Καί τά διδάγματα ἐκείνου τοῦ θαύματος εἶναι πολλά, πολλά καί σπουδαία. Σπουδαία καί ἀξεπέραστα ὡς μαθήματα οἰκονομικῆς διδασκαλίας, οἰκονομικά ἀνώτερης διδασκαλίας ἀπό ὅλων τῶν οἰκονομικῶν πανεπιστημίων τῆς ὑφηλίου μαζί. Ἀξεπέραστη, καί χιλιάκις μεγαλύτερη οἰκονομική διδασκαλία˙ οἰκονομική διδασκαλία ὅπου σέ παραπέμπει ἁρμονικά καί στῶν κλάδων αὐτῆς (τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης). Παράδειγμα, τῆς ἀποταμίευσης, (βλέπε τό περίσσευμα τῶν τροφῶν, πῶς διέταξε ὁ Χριστός νά φυλαχθεῖ καί νά μήν πεταχθεῖ). Οἰκονομικῆς ἐπιστήμης ὅπου σέ παραπέμπει ἀκόμα (ἐάν τό ἐρευνήσουμε βαθύτερα) καί στήν βαθύτερη ἔννοιαν ἄλλων οἰκονομικῶν ἐννοιῶν, ὅπως τῆς ἀνακύκλωσης. Μαθήματα οἰκονομικῶν μέ ὅλα τά μαθηματικά σύμβολα (πολλαπλασιασμό, πρόσθεση, ἀφαίρεση καί διαίρεση) νά ἐναρμονίζονται γιά ἕνα συνετό καί λειτουργικό βίο, χωρίς πολυτέλειες, χωρίς περιττά πράγματα, ἀλλά ὅλα νά εἶναι εἰς τάξιν καί ἀσφάλειαν. Οἰκονομική διδασκαλία μέ στήριγμα τούς ἠθικούς νόμους ὅπου διαφυλάττουν τή βίωση τῆς οἰκογένειας, τήν προστασία τῆς οἰκογενείας. Οἰκονομία + οἰκογένεια, ὅπου καί οἱ δυό λέξεις ἀρχίζουν μέ τό: οἶκο, καί συνεχίζουν μέ τήν: γέννηση, καί τό φυσικό καί ἠθικό νόμο, καί αὐτό δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅπου μᾶς τό ἀνακαλύπτει ἡ ἑλληνική γλώσσα μας.
Οἰκογένεια ὅπου εἶναι ὁ βασικώτερος καί ἱερώτερος θεσμός τῆς κοινωνίας μας, καί τῆς πατρίδος μας. Οἰκονομικῆς ἀξίας ἀπείρου μεγαλυτέρου ἀπό ὅλο τό χρυσάφι καί τά διαμάντια τῆς γῆς. Καί τό πλῆθος ὅπου καθόταν ἀπό κάτω, καί ἄκουγαν τόν υἱό τοῦ Θεοῦ, ἦταν ὡς μία οἰκογένεια. Μία οἰκογένεια, ὅπου ὡς παιδιά παρακολουθοῦσαν τήν Θεϊκήν ὁμιλίαν, καί ἀξιώθηκαν νά δοῦν μέ τούς ὀφθαλμούς των τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ νά προσεύ-χεται στόν Πατέρα Θεό, καί μέ τήν ἐπενέργειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά διενεργεῖται τό μεγάλο θαῦμα τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Συλλογιζόμουν ἐπίσης τήν βαθιά ἔννοιαν τῆς ἐξοχικῆς οἰκίας γιά τόν ἕλληνα κάτοικο μίας μεγαλούπολης, ὅπως ἡ Ἀθήνα. Τό λειτουργικό ἐξοχικό λοιπόν, ἐκεῖνο χωρίς τίς περιττές πολυτέλειες, ἀλλά μέ τό κατώι του, τήν μικρή ἀποθηκούλα μέ τά ἐργαλεῖα του, τό μικρό κηπάκι του μέ τά λαχανικά καί τά δέντρα του, εἶναι ἡ μικρή ἐπίγεια παραδεισένια γωνία ἀνάπαυλας τοῦ Ἕλληνα. Δέν ἔχουν σημασία τά ντουβάρια, ἄς εἶναι καί μία παράγκα, ἀλλά στέρεη, ἐπενδυμένη κατασκευαστικά μέ φυσικά καί ἁπλά ὑλικά, δομημένη κατά τέτοιο τρόπο (ὡς χελιδονοφωλιά) γιά τήν ἀσφάλεια τῶν ἀνθρώπων ἀπό κάθε ἰσχυρό σεισμόν, πλημμύραν, καί ἄλλων στοιχείων τῆς φύσης (ὅπως κρύο, ζέστη, κλπ). Ἐπίγεια, παραδεισένια γωνία ἀνάπαυλας, μικρό πανεπιστήμιο, καθώς θά μελετήσει, ἀλλά καί μικρό στρατηγεῖο, καθώς θά πλατύνει τά ὁράματά του γιά μία πεπλατυσμένη παραδεισένια πατρίδα, καί σέ ὁλόκληρη τήν ἐπικράτειά της. Τυχερός ἐκεῖνος ὅπου ζεῖ στό χωριό μόνιμα (σκέφτηκα), ὅπου ἡ γωνιά τῆς παραδεισένιας ἀνάπαυλας ἑνός ἀστοῦ, μεταμορφώνεται σέ μόνιμη παραδεισένια πλατιά ἐπικράτεια βίωσης καί διαβίωσης! Μακάρι ἡ πατρίδα μας νά ἀποτελοῦντο ὁλόκληρη ἀπό μικρά καί μεγαλύτερα κεφαλοχώρια, καί οἱ πόλεις νά καταργηθοῦν (κάποτε), ὡς περιττές, μή λειτουργικές, καί ἀνθυγιεινές τόσο γιά τό σῶμα, ὅσο καί γιά τήν ψυχή. Δέν εἶναι λοιπόν τυχαῖο, ὅπου ὁ Θεός ἐδιάλεξε γιά τούς Ἕλληνες αὐτήν τήν γεωγραφική παραδεισένια τοποθεσία (τήν ἑλληνικήν ὕπαιθρο) ὅπου θά ζήσουν καί θά διαβιώσουν τά πλάσματά Του, καί δέν εἶναι τυχαῖα, καθώς ἡ παραδεισένια φύση θά τούς παρακινεῖ ἐδῶ στή γῆ ὅπως βιώσουν καί αἰώνια τόν οὐράνιο παράδεισο.
Ἐπίγειος καί οὐράνιος παράδεισος λοιπόν, συλλογιζόμουν, καθώς ἐδιάβαινα τούς ἐπίγειους ἀμπελῶνες μέ τό αὐτοκίνητό μου. Καί νά! ἔφτασα κιόλας στό ἐξοχικό μου!! Δόξα σοι ὁ Θεός, ἔφτασα καλά! Ἔφτασα, καί τό πρῶτο ὅπου ἀντίκρυσα ἦταν ἡ ‘’οὐράνια’’ κληματαριά μου! Πρόκειται γιά τήν ἀναρριχώμενη ἄμπελον, την κληματαριά! ὅπου στρέφουμε τό βλέμμα μας στόν οὐρανό ὡς ἄνθρωποι τοῦ ἄνω θρώσκω˙ μία ἄμπελον ὅπου δέν ἔχει τά σταφύλια της κάτω στό ἔδαφος, ὅπως ἡ ἐπίγειος ἄμπελος. Πόσο χῶρο πολύτιμης ἐδαφικῆς ἔκτασης θά μποροῦσαν (συλλογιζόμουν) νά κερδίσουν οἱ κάτοικοι κοινοτήτων καί δήμων σέ ὁλόκληρη τήν ἑλλαδική ἐδαφική ἐπικράτεια!!! ἐάν ἀντί τήν ἐπίγεια ἄμπελον στά χωράφια, τίς ἔκαμαν ἀναρριχώμενες (κληματαριές)!!, ἑκατοντάδες χιλιόμετρα κληματαριές!!!
Η ΙΔΕΑ ΟΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ «ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ».
Τήν ἄλλη ἡμέρα ξύπνησα νωρίς, καί κοίταξα τόν «ἀμπελώνα τοῦ οὐρανοῦ», ἀπό ἐκεῖ ὅπου ἀνατέλλει ὁ ἥλιος, καί μέ ποιητική διάθεση συλλογίστηκα πῶς θά ἦταν ἐάν ὑπῆρχαν κληματαριές ὁλάκερα χιλιόμετρα! Ἦταν ἕνας συλλογισμός ὅπου ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΟΛΑΚΕΡΑ ΣΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΙΣ ΦΥΛΛΩΣΙΕΣ.
Ἡ Ἀναρριχώμενη ἄμπελος!!! (κοινῶς κληματαριά). Φέρτε μέ τόν νοῦ σας, ἐάν ἐπί παραδείγματι ἕνας δῆμος στήν Ἑλλάδα, ὅπως ὁ δῆμος Λευκάδος κλπ. νά ἀξιωθεῖ νά ἔχει φυτέψει στίς ἄκρες σέ ὅλους τούς πεζόδρομους τήν ἀναρριχωμένην ἄμπελον (κοινῶς κληματαριά). Τότες ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί ὅλα τά τροχοφόρα ὀχήματα (ἠλεκτρικά ὀχήματα καλύτερα) θά εὑρίσκονται ἐπί τῆς εὐλογημένης σκιᾶς της. Τότες θά ἀπελευθερώνονταν ἡ γῆ ἀπό τήν ἐπίγειον ἄμπελον καί στή θέση τους θά καταλάμβανε ἄλλα ἐξίσου χρήσιμα πράγματα γιά τήν κοινωνίαν.
Τότες φτώχεια δέν θά ὑπῆρχε στό δῆμο, διότι χιλιόμετρα ὁλόκληρα ὁδικῶν ἀρτηριῶν ἀπό τήν ἀναρριχώμενη ἄμπελον θά ἀπέδιδε τεραστίαν παραγωγή κάθε Αὔγουστο μέ ποταμούς τοῦ εὐλογημένου οἴνου. Τότες ἀπό τούς καρπούς καί τά φυλλώματα της, τόν σπόρον της θά παραγάγαμε τόνων ἀμπελόφυλλων, οἴνου, καί κουκουτσιῶν (σπόρων) ἀπό τά σταφύλια ὅπου θά γινόταν κάποια νέες σοδειές, καί κάποια ἄλλα πλῆθος φαρμακευτικῶν οὐσιῶν. Οἱ μαραθωνοδρόμοι ὡς ἐθνικό ἀγώνισμα θά ἦταν προσοδοφόρο κάλεσμα-πρόκληση, καί οἱ δῆμοι θά διοργάνωναν αὐτούς κάτω ἀπό τίς ὄμορφες φυλλωσιές κάθε Αὔγουστο μήνα.
Βεβαίως καί οἱ πολίτες ὡς πεζοπόροι θά εὐχαριστιόνταν νά περπατοῦν δίπλα στή φύση ἀναπνέοντας τίς μυρωδιές τῶν καρπῶν καί φυτῶν. Σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι ὅπου πηγαίνουν στήν λαϊκή ἀγορά (δρόμος εἶναι) ὄχι μόνον γιά νά ἀγοράσουν τά ἀγαθά ὅπου μᾶς προσφέρει ἡ φύση, ἀλλά καί γιά νά εἰσπνεύσουν ἐκείνη τήν πανδαισία τῶν ἀρωμάτων ἀπό τούς καρπούς καί τά λαχανικά, εἶναι λοιπόν ὄμορφη καί εὐχάριστη ἐμπειρία.
Ἐπίσης, ἐκτός ἀπό τήν κληματαριά στά πεζοδρόμια ὁλόκληρων δήμων ὅπου θά εἶχαν ἐργασία χιλιάδες δημοτικοί ὑπάλληλοι στούς δήμους (συγκομιδή καρπῶν καί φύλλων κλάδεμα, κλπ), θά μποροῦσαν οἱ δῆμοι νά φυτεύουν στά πεζοδρόμια τους (καθώς εἶναι δημοτική περιουσία τά πεζοδρόμια) ἀνά 3 καί τέσσερα μέτρα (ἀπόσταση) πάρα πολλά δέντρα ὀπωροφόρα, ἐλιές, καί ἄλλα, πολλά, μέχρι καί σιτοκαλλιέργεια θά μπορεῖ νά γίνει (μέ τά χιλιόμετρα σέ μῆκος εἶναι τεράστια ἡ ἔκταση).
Τά ἑπόμενα ὅπου θά μποροῦσαν νά γίνουν (ὡς δημοτικές ἐπιχειρήσεις) εἶναι νά διατίθενται σέ λαϊκή ἀγορά οἱ καρποί των. Καρποί βιολογικῆς παραγωγῆς, καί ἡ κάθε οἰκία ὅπου θά τά προμηθεύεται θά εἰσέρχεται σέ δημοτικό πρόγραμμα ἀνακύκλωσης φυτικῶν ἀποβλήτων. Δηλαδή, οἱ φλοῦδες ἀπό τά πορτοκάλια τά λεμόνια, κλπ, καί ὅλα τά καθαρισμένα λαχανικά στήν κουζίνα τῆς νοικοκυρᾶς νά πηγαίνουν στό νεροχύτη ὅπου θά ἀλέθονται (ἀπό κάτω, μέ μηχανή εἰδική) καί θά συσκευάζονται σέ νάϋλον σακκούλα ἕτοιμα γιά νά τά παραλάβει τό συνεργεῖο τοῦ δήμου. Ἐκεῖνα ὅλα θά διατίθενται γιά βιολογικό λίπασμα, ἀλλά καί ὡς μονωτικά οἰκοδομικά ὑλικά, καί ζωοτροφές (βλέπε: τό περίσσεμα ἀπό τό κοτσάνι στό καλαμπόκι) καί ὁ δημότης θά συμμετέχει στήν ἀπαλλαγή δημοτικῶν τελῶν, κλπ. Ἡ φύλαξη τῶν δενδρυλλίων, κλπ. θά εἶναι περισσότερο ἀσφαλέστερη, καθώς θά εὑρίσκονται οἱ οἰκίες τους καί τά καταστήματά τους δίπλα σχεδόν.
Ἕνα τρίτο ὅπου θά μποροῦσε νά γίνει (ὡς δημοτικές ἐπιχειρήσεις) θά ἦταν τά ἰχθυοτροφεῖα, καί ἄλλων θαλασσινῶν ζώων καί ὀργανισμῶν σέ κόλπους καί κολπίσκους (μέ περίφραξη ἀπό δίχτυα στήν εἴσοδο τῆς ἀνοιχτῆς θαλάσσης). Οἱ θάλασσες δέν θά ρυπαίνονται, διότι οἱ τροφές θά παράγονται μέ φυσικές βιολογικές μεθόδους, καί θά καθαρίζονται τά ἀπόβλητα τῶν ζωντανῶν ὀργανισμῶν μέ ἐπιστημονικές μεθόδους. Ἐκτός ἀπό τά θαλασσινά ὅπου θά παράγονται κάθε χρόνο, θά παράγονται καί τά ἀπόβλητα (κοπριές τῶν θαλάσσιων ὀργανισμῶν, κλπ) ὅπου θά χρησιμοποιοῦνται ὡς βιολογικά λιπάσματα.
Ἕνα 4ο ὅπου θά μπορούσαμε νά κάνουμε θά ἦταν νά ταξινομήσουμε σέ ἀνοιχτούς χώρους (οἰκόπεδα) κατά εἶδος κάθε ζῶο καί πτηνό, καί μέ ἐπιστημονικό τρόπο νά φροντίσουμε γιά τήν φυσική ἀναπαραγωγή τους. Οἱ ζωολογικοί κῆποι θά γινόντανε πολλοί, καί σέ κάθε δῆμο, ὅπου θά τά ἐπισκεπτόταν κυρίως οἱ μαθητές. Τό κρέας θά ἦταν τότες σέ ἐπάρκεια, τά δέρματα, οἱ γοῦνες, καί ἕνα σωρό ἄλλα, ὅπως τά ἀβγά, κλπ.
Τό γνωρίζετε ὅτι οἱ μποῦφοι, καί οἱ κουκκουβάγιες κινδυνεύουν νά ἐκλείψουν ἀπό τήν ὕπαιθρον; διότι ἐκεῖνα τά πτηνά κυνηγοῦν τά βλαβερά ἔντομα ὅπως τά κουνούπια, καί τίς μύγες, καί εἴτε θά μᾶς «στραγγίσουν» τό αἷμα τά κουνούπια, ἤ θά μᾶς πεθάνουν ἀπό ἀρρώστειες τά ἐντομοκτόνα, ἐάν δέν ἰσορροπήσει ἡ φύση. Ἀκόμα καί τά ἔντομα, οἱ μύγες, τά σκουλήκια, ἄλλα καί ὠφέλιμα ἔντομα (ὅπως οἱ μεταξοσκώληκες, οἱ μέλισσες, κλπ) θά μποροῦσαν νά παραχθοῦν με μεγάλη ἔξαρση σέ κλειστούς προστατευόμενους χώρους, καί νά διατίθενται γιά παραγωγή τροφῆς (μέλι, μεταξωτά ὑφάσματα, κλπ) ἀλλά καί τροφή στά ἰχθυοτροφεῖα, κλπ.
Ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἑπτά ἄρτων καί τῶν πέντε ἰχθύων εἶναι ἕνα ἰσχυρό οἰκονομικό καί παιδαγωγικό μάθημα, καθώς ὁ πολλαπλασιασμός (ὡς δημιουργική μαθηματική πράξη) θά ἐξύψωνε τήν οἰκονομίαν μας στά ὕψη. Ἡ οἰκονομία μας πλέον δέν θά ἐξαρτιόνταν ἀπό τά χρηματιστήρια, τίς ξένες «ἀγορές», καί τα ψεύτικα πράγματα, ἀλλά θά στηρίζονταν σέ πέντε λέξεις: ΠΑΡΑΓΩΓΗ-ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΖΩΙΚΩΝ ΚΑΙ ΦΥΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ.
Οἱ εὐχές τῆς Ἐκκλησίας μας θά συνέβαλαν στό μέγιστο σέ ὅλα ἐκεῖνα τά δημιουργικά. Αὐτά ὅλα θά ἐξελισσόταν σέ ὀρθόδοξη ἐπιστήμη, θά τά διδάσκαμε στά πανεπιστήμια, καί θά εὐημερούσαμε καί θά προοδεύαμε, ΔΟΞΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ, καί βοηθώντας καί τήν Ἀφρικανική ἤπειρο ὅπου πεθαίνουν ἀπό ἀσιτία κάθε χρόνο ἑκατομμύρια μικρά παιδάκια.-
Επιμέλεια: Λάζαρος Αραβανής, ερευνητής
